به مناسبت سالروز شهادت شهید محمدحسین محمدخانی

د‌لـداده‌ ی اربـاب بـود 

درِ تابـوت را بـاز ڪردند 

ایـن آخـرین فرصـت بـود ...

بـدن را برداشتنـد تا بگـذارند داخـل قبـر؛ بدنـم بی‌حـس شـده ‌بـود ، زانـو زدم ڪنار قبـر دو سـه تا ڪار دیگر مانـده‌ بـود . بایـد وصیـت‌های محمـدحسیـن را مـو بہ مـو انجـام می‌دادم.

پیـراهـن مشڪی اش را از تـوی ڪیـف درآوردم. همـان که محـرم ها می ‌پوشیـد. یڪ چفیـه مشـکی هم بـود ، صـدایـم می‌لرزیـد . بہ آن آقـا گـفتـم ڪہ ایـن لبـاس و ایـن چـفیـه را قشنـگ بڪشد روی بدنـش ، خـدا خیـرش بـدهد توی آن قیـامت ؛ پیراهـن را با وسـواس ڪشیـد روی تنـش و چـفیـه را انـداخـت دور گردنـش ...

جـز زیبـایی چیـزی نبـود بـرای دیـدن و خـواستـن ! بہ آن آقـا گفتـم:« می‌خواسـت بـراش سینـه بزنـم ؛ شـما می‌تونید؟ یا بیـاید بالا ، خـودم بـرم بـراش سینـه بـزنم » بغضـش ترڪید. دسـت و پایـش را گـم کـرد . نمی‌توانست حـرف بـزند

چـند دفعـه زد رو سینـه محـمـدحسـیـن. بهـش گفتـم:« نوحـه هـم بخونیـد.» برگـشت نگاهـم کـرد. صورتـش خیـس خیـس بـود. نمی‌دانم اشـک بـود یـاآب باران. پرسیـد:« چی بخونـم؟» گفتـم :« هرچـی به زبونتـون اومد. » گفـت:«خودت بگـو » نفسـم بالا نمی‌آمد ....

انگار یڪی چنـگ انداختـه‌ بود و گلـویم را فـشار می‌داد ، خیلی زور زدم تا نفـس عمیـق بکـشم

گفتــم :

از حـرم تـا قـتلگـاه 

زینـب صـدا می‌زد حسـیـن

دسـت و پـا می‌زد حسـیـن ؛

زینـب صـدا می‌زد حسـیـن ...

سینـه می‌زد برای محمـدحسیـن

شانـه هایـش تکـان می‌خورد ... 

برگـشت با اشـاره بہ مـن فهمـاند 

همـه را انجـام دادم ؛ خـیالـم راحـت شـد ...

پیـشِ پـای اربـاب تـازه سینـه زده‌ بـود ...

عمار حلب

شهید محمدحسین محمدخانی 

قصه دلبری

به امید وصال

@shahidmohammadkhani

@ra_sooll