دیدم نوشته.... محمود بیضائی هم شهید شد.

نوشته های محمد جواد 

دم غروب بود...

خونه پدرم بودم،رفته بودیم عید رو تبریک بگیم...

گوشی زنگ خورد،پیام داشتم،رضا بود،پیام رو باز نکردم،

از صبح کلی پیام داشتم،پیام تبریک عید میلاد...

نیم ساعتی گذشت که اینبار گوشیم زنگ خورد،

آقا مهدی بود،خیلی وقت بود باهاش صحبت نکرده بودم،

بزرگی کرده بود و زنگ زده بود،خیلی خوشحال شدم،

حال و احوال کردم و تبریک گفتم و حال دختر

گلش رو پرسیدم...

سر حوصله جوابم رو میداد تا اینکه...

یهو پرسید:

از محمود خبر نداری....؟

تنم سرد شد...

نفسم به شماره افتاد...

قلبم تند تند میزد...

گفتم:

نه.... چی شده...؟

جواب داد:

بچه ها تماس گرفتن و گفتن که محمود............شهید شده...

گفت ولی خبر هنوز تأیید نشده،زنگ زدم ببینم تو خبری نداری...

تک تک سلول های بدنم سرد شده بود...

پشت خطی داشتم،

خط رو عوض کردم

مرتضی بود....

گفت خبر رو شنیدی...؟

چی دارن میگن...؟

گفتم قطع کن ببینم میتونم خبری گیر بیارم.

زنگ زدم به یکی از رفقاش،اگه اون تأیید میکرد...

مطمئن بودم که محمود هم...

اما امید داشتم که بگه....نگران نباش،فقط مجروح شده....؟

دوست داشتم حتی شده بهم دروغ بگه...

اما...

حتی نمی تونستم گریه کنم...

سرد سرد سرد بودم..

شاید اشکم یخ زده بود...

نباید گریه میکردم...

نباید جشن و شادی خانواده رو خراب میکردم...نباید...

محمودرضا...

حتی یک لحظه...

حتی یک لحظه داداش...

حتی یک لحظه ناراحت نشدم...

خوشحال بودم محمود...

خوشحال...

خوشحال از اینکه...

آخ محمود...

اما...

نمیتونستم جلوی آواری که داشت رو سرم خراب میشد رو بگیرم...

باید میخندیدم...

باید...

میفهمی داداش...

خندیدم...

دیدم رو گوشیم یه پیام نخونده دارم،

از رضا...

بازش کردم...

فکر میکردم تبریک روز عید باشه...

باز کردم

دیدم نوشته....

محمود بیضائی هم شهید شد...

کانال آرشیو

.Archive