دعا کردیم با تو محشور شویم۲

خود شما هم در جبهه حضور داشتید؟
من از ابتدای جنگ تحمیلی به جبهه رفتم. از همان ابتدا همراه با شهید چمران در جنگ‌های نامنظم شرکت داشتم. البته من نظامی بودم و تخصصم تعمیر هواپیماهای شکاری بود اما با شروع جنگ داوطلبانه از طریق گروه ضربت پایگاه شکاری، گروهی را تشکیل دادیم و در عملیات‌ها شرکت کردیم. آخرین عملیاتی که شرکت کردیم، عملیات مرصاد بود. عملیات لشکر اسلام در مقابل نفاق که با کمک صدام و بعث عراق تجهیز شده و در اسلام‌آباد جنایات زیادی انجام دادند و در نهایت با دلاوری رزمندگان اسلام در چهار زبر زمینگیر شدند. من در مدت حضورم در جبهه‌های نبرد شیمیایی شدم. در مرحله‌ای از عملیات مجبور شدم ماسک خود را به صورت یک بسیجی بزنم و ایشان را تا مسیری روی دوش خود حمل کنم. هر از گاهی که این یاد‌گاری‌های مانده در جانم خودنمایی می‌کند یاد آن روز پرخاطره برایم زنده می‌شود اما هیچ‌گاه به دنبال مدرک جانبازی نرفتم. در دفاع مقدس یکی از برادرهایم نیز به شهادت رسید. 
رابطه حسین با عموی شهیدش چطور بود؟ پای خاطرات دوران جنگ شما هم می‌نشست؟
من و حسین قبل از اینکه پدر و پسر باشیم رفیق بودیم. خیلی وقت‌ها با شوخی و کشتی گرفتن از خجالت هم در می‌آمدیم. حسین گذشته من را خوب می‌شناخت. ما شش برادر بودیم. هر شش برادر هم در دوران دفاع مقدس در جبهه‌های نبرد حضور داشتیم. از میان برادر‌هایم حاج محمدحسین به شهادت رسید. من رفاقت زیادی با حاج محمدحسین داشتم، الفتی عجیب بین ما بود. تا مدت‌ها بعد از شهادت ایشان ناامید بودم به طوری که فکر می‌کردم دیگر به زندگی عادی‌ام بازنخواهم گشت. کمی بعد از شهادت برادرم حسین به دنیا آمد. با آمدن حسین گویی جای خالی برادر شهیدم پر شد. از همین رو علاقه زیادی به حسین پیدا کردم و رفیق هم شدیم. بعد‌ها که حسین بزرگ شد برایش از عموی شهیدش تعریف کردم، از سجایای اخلاقی ایشان بسیار گفتم. ایشان عمویش را به خوبی می‌شناخت. یک روز به من گفت که می‌خواهم مثل داداش شهیدت باشم و جای خالی او را برایت پر کنم. این ایام گذشت تا یک سال پیش، از من پرسید بابا من مثل داداشت شده‌ام؟من هم به شوخی گفتم نه، هنوز خیلی مانده است. اما حسین در نهایت مثل داداش شهیدم شد همانطور که قولش را داده بود. 
یادی کنیم از برادر شهیدتان محمد حسین معز غلامی. 
برادرم متولد 1337بود. در زمان خودش یک عنصر فعال فرهنگی محسوب می‌شد. از فعالان دوران انقلاب بود و مورد تعقیب ساواک. سخنرانی‌ها و تدریس‌هایش همچنان در اذهان نوجوانان و جوانان آن دوران باقی مانده است. برادرم از نیرو‌های جهاد سازندگی بود. سال 1363در جاده سردشت –بانه در کمین منافقین گرفتار می‌شوند و همراه 11 نفر از مسافران مینی‌بوس به شهادت می‌رسند، باقی مسافران هم به اسارت گروهک‌های معارض کردستان در می‌آیند. برادرم 27سال داشت و متأهل بود. از ایشان دو فرزند یک سال و نیم به نام مهدی و شاهد که هشت ماه بعد از شهادت پدرش به دنیا آمد، به یادگار مانده است. 
پسر شهیدتان کی وارد سپاه شد؟
زمانی که حسین دوران پیش‌دانشگاهی را سپری می‌کرد بارها و بارها به ما گفت که می‌خواهد وارد سپاه شود و در این نهاد مقدس خدمت کند. از آنجایی که عمو‌ها و دایی ایشان سپاهی بودند مکرراً به حسین می‌گفتند که شما باید با تحصیلات بالا وارد سپاه شوید تا بتوانید خدمات بهتر و شایسته‌تری انجام دهید. بعد از اعلام نتایج کنکور، حسین در رشته تکنسینی اتاق عمل پذیرفته شد اما تمایلی به این رشته نداشت. می‌گفت اگر دکترای خودم را هم بگیرم باز هم به سپاه خواهم رفت. در نهایت در دانشگاه امام حسین(ع) پذیرفته شد. 
شهید چه زمانی راهی میدان نبرد در جبهه مقاومت اسلامی شد؟
حسین از همان ابتدای مباحث موجود در منطقه تمایل به حضور داشت اما با توجه به اینکه هنوز دوره‌های مورد نظر را سپری نکرده و آموزش‌های لازم را ندیده بود تا سال 1394 منتظر زمان موعود ماند. در نهایت18 آذر ماه سال 1394 برای اولین بار به منطقه اعزام شد. رفت و آمد‌های حسین به منطقه ادامه داشت تا اینکه درسومین اعزامش به شهادت رسید. 
بعد از اعزام به منطقه با هم تماس داشتید؟
 حسین همیشه در تلاش بود تا اوضاع منطقه را خیلی آرام برایمان جلوه دهد و به مادرش می‌گفت مادر جان حتی یک تیر هم از بغل گوشمان رد نمی‌شود. مادرش هم می‌گفت خب اگر اینطور است شما برای چه می‌روید می‌گفت: ما برای مباحث آموزشی می‌رویم. البته مادرش به این اوضاع عادت داشت. من 19روز بعد از ازدواج یعنی زمانی که ازدواج ما پا گرفته بود ایشان را تنها گذاشته و به جبهه رفتم. اگر بگوییم از مسیری که حسین انتخاب کرده بود دلواپس نبودیم، غلو کرده‌ایم. حسین عزیزکرده ما بود. بهترین موقعیت را برایش فراهم کرده بودیم. خوب یاد دارم برایش ماشین نو خریدیم. گفتم تو سوار شو من ماشین قبلی را سوار می‌شوم، گفت نه من ناراحت می‌شوم. وقتی مأموریت بود و با هم تماس داشتیم گفتم حسین جان منتظریم که بیایی. ماشین نو را گرفته‌ایم تا تو برگردی و سوار شوی. حسین اما نیامد... اینها اهل دنیا و تعلقاتش نیستند. از همه چیز این دنیا دل کنده و راهی می‌شوند، گویی این دنیا برایشان بازیچه‌ای بیش نیست. 
با خبر شهادتش چطور روبه رو شدید؟
وقتی مادرش از حسین بی‌خبر می‌ماند و ابراز نگرانی می‌کرد و می‌گفت چرا یک روز زود‌تر زنگ نمی‌زنی، حسین می‌گفت: خیالت تخت باشد مادر جان، یک ربع بعد از شهادت من، خبر آن را در تلگرام خواهی دید و عکس من را مشاهده خواهی کرد. تا زمانی که خبری نشده خیالت از حال و روز من راحت و آسوده باشد که من سالم هستم. دقیقاً پیش‌بینی حسین درست از کار در آمد. ما در همدان مهمان بودیم که خبر شهادت حسین در فضای مجازی پیچید و ما متوجه آسمانی شدنش شدیم. گویی حسین سه روز قبل از شهادتش از ناحیه دست مجروح می‌شود اما کار را ادامه می‌دهد. تیر دژخیم دشمن به چشم و پهلوی حسین اصابت می‌کند. حسین در4 فروردین 1396 تنها دو روز مانده به سالروز حیات دنیایی‌اش در حماه به شهادت رسید و حیات اخروی‌اش را آغاز کرد. 
در پایان اگر صحبتی دارید بفرمایید. 
از مهم‌ترین شاخصه‌های ایشان عشق به آل الله بود؛ عشق به ابا عبدالله و عشق به خانم زینب (س)‌ و سه ساله امام حسین (ع). خط قرمز شهید ولایت فقیه بود. حسین می‌گفت در بیرون از کشور در عراق، سوریه و لبنان و جاهایی که ما رفتیم، دیدیم رهبری عزیز ما را با عنوان امام خامنه‌ای می‌شناسند و مورد خطاب قرار می‌دهند. 
لازم می‌دانم در اینجا به این مهم اشاره کنم که وقتی حسین حرف‌ها و حدیث‌های مردم را در مورد چرایی حضور و اینکه چرا باید به آنجا نیرو اعزام شود می‌شنید بسیار ناراحت می‌شد. از اینکه اینگونه فتنه‌ها در اذهان نیرو‌های جوان و پیر در جامعه اسلامی به وجود آمده دلخور بود. می‌گفت برخی فکرشان کوتاه است و تنها خودشان را می‌بینند و بین خود و کشور‌های اسلامی مرزبندی کرده‌اند. حسین معتقد بود اسلام یک دین جهانی است و مرزی ندارد و وقتی یک مسلمانی در یمن فریاد یا لل مسلمان سر می‌دهد، باید به فریادش رسید. 

منبع: روزنامه جوان

دعا کردیم با تو محشور شویم 1

گفت‌‌وگوی «جوان» با پدر شهید مدافع حرم معز غلامی از اولین شهدای سال 96

دعا کردیم با تو محشور شویم

اولین نکته‌ای که در زندگی شهید مدافع حرم حسین معز غلامی جلب توجه می‌کند، این نکته است که او مداح اهل بیت بود.

   صغری خیل فرهنگ
اولین نکته‌ای که در زندگی شهید مدافع حرم حسین معز غلامی جلب توجه می‌کند، این نکته است که او مداح اهل بیت بود. در بخش‌هایی از مداحی‌های این شهید که از طرف یکی از دوستانش به دستم رسید حرف‌هایی است از جنس ناله یکی از جاماندگان قافله شهدا: نمی‌دونم تا به کی باید آقا بمونم/ رفیقام شهید بشند، ولی من جا بمونم. . . شهید حسین معز غلامی آنقدر در خانه ارباب بی‌کفن را عاجزانه کوفت، تا اینکه قرعه شهادت به نامش افتاد و گوی سبقت را از پدر جانبازش ربود. علی اکبر معز غلامی این مداح اهل بیت عصمت و طهارت، عاقبت جانش را نیز برای حفظ حریم اهل بیت داد. گفت و گوی ما با علی‌اکبر معز غلامی پدر شهید را پیش رو دارید.
      
به عنوان یک پدر چه توصیفی برای خصوصیات اخلاقی شهید دارید؟ قبلش اگر می‌شود کمی از خانواده‌تان بگویید. چند فرزند دارید؟
من سه فرزند دارم، دو دختر و یک پسر که در راه خدا هدیه‌اش کردم. حسین در 6 فروردین ماه سال 1373 در پایگاه پنجم شکاری امیدیه اهواز به دنیا آمد. اگر بخواهم خصوصیات حسین را در چند جمله خلاصه کنم باید بگویم ایشان تقریباً جزو جوانان استثنائی بود. هم از لحاظ رفتار هم از لحاظ کردار و گفتار. رفتار و کردار حسین در منزل هم نمونه و خاص بود. ایشان ارتباط صمیمانه‌ای با خواهرهایش داشت. احترام زیادی به ما می‌گذاشت. شاید در میان نسل امروزی کم باشند کسانی که از سر ارادت پای پدر و مادر را ببوسند اما حسین از آن دست جوانانی بود که با افتخار این کار را بارها و بارها انجام می‌داد و می‌گفت من برای ثوابش این کار را می‌کنم. وقتی اهل خانه کاری را به حسین می‌سپرد به هر ترتیبی بود آن را به خوبی انجام می‌داد و هیچگاه از زیر بار مسئولیت شانه خالی نمی‌کرد. شاید یکی از مشخص‌ترین ویژگی‌های اخلاقی حسین خواندن نماز اول وقت بود. اصرار زیادی هم داشت که این فریضه الهی در مسجد برگزار شود. اعتقاد داشت حضور جوانان در مساجد باید بیش از همیشه باشد. هر شب جمعه به آستان شاه عبدالعظیم حسنی می‌رفت. هر ماه یک بار زیارت حضرت معصومه را در برنامه خود داشت. در مراسم‌های مذهبی بسیار شرکت می‌کرد و مداح قابلی هم بود. حسین به خواندن و حفظ قرآن کریم بسیار اهتمام داشت. حسین آیات قرآنی را در زندگی خود به کار می‌بست و اصرار به انجام دستورات قرآنی داشت. به نظر من قرآن و عمل به فرامین الهی بود که حسین را به این مرحله از تکامل و عاقبت بخیری رساند و شهادت را نصیبش کرد. پسرم جوانی مؤمن بود که به مسئله حجاب بسیار اهمیت می‌داد. از همان دوران طفولیت زمانی که پسربچه‌ای بیش نبود وقتی یک نامحرم به خانه می‌آمد به خواهرانش می‌گفت حتماً جوراب بپوشید نامحرم به خانه آمده است. اما ما همه اینها را به عنوان شوخی تلقی می‌کردیم. پسرم به حلال و حرام و رزقی که به خانه می‌امد اهمیت می‌داد. یکی از مهم‌ترین دغدغه‌های حسینم امر به معروف و نهی از منکر بود.
نظر حسین آقا در خصوص باب جهاد و شهادتی که در دفاع از حرم باز شده، چه بود؟
حسین می‌گفت دعا کنید با من محشور شوید. اما ما با خنده از حرفش می‌گذشتیم اما امروز که به آن حرف‌ها فکر می‌کنیم می‌بینیم آن شوخی‌های حسین بی‌حکمت نبوده است. در نهایت گوی سبقت را از ما هم ربود و شهید شد. آن هم یک شهید مدافع حرم. واقعاً ما باید دعا کنیم با او محشور شویم.
میان هم‌صحبتی با دوستان شهید، حسین آقا را بیشتر از هر چیزی به عنوان یک جوان هیئتی شناخته‌ایم. نظر شما در این باره چیست؟
بله؛ ایشان یک جوان مداح و هیئتی بود. جاذبه خوبی هم داشت و بسیاری از جوانان محل را به دور خودش جمع کرده بود. جوانانی که خانواده‌هایشان می‌گفتند اگر همراهی با حسین نبود شاید آنها به بیراهه می‌رفتند. حسین به عنوان یک عنصر فرهنگی فعال، خیلی‌ها را جذب می‌کرد. فعالیتش در مسجد قمر بنی هاشم متمرکز بود. هر جوانی با ایشان برخورد می‌کرد جذب می‌شد. با جمعی از همین جوانان حلقه‌های صالحین را تشکیل داده بود. با جمعی از دوستان و هم‌محله‌ای‌ها هیئتی به نام منتظران مهدی (عج) تشکیل داد و هیئت موفقی بود. من چند جلسه‌ای رفتم و حال و هوای خالصانه بچه‌ها واقعاً دیدنی بود. حسین در اندک فرصتی که به دست می‌آورد به خانواده شهدای مدافع حرم سرکشی می‌کرد. 

خادم امام زمان(عج)

‍ ‍ خادم امام زمان(عج) 

 - اینکه نمی شود برادر من! هروقت دوست داشتی، می آیی و هر وقت هم دلت نخواست،نمی آیی؛ رفت و آمد خادم مسجد جمکران روی نظم و انضباط است ،دل بخواهی نیست

 یا تعهد اخلاقی میدهی که هر سه شنبه در مسجد حاضر باشی یا اینکه دور خادم بودن را خط بکش و وقت ما را هم نگیر.  

وقتی حرف حاج آقا تمام شد. مهدی لبخندی زد و گفت: چشم. تعهد می دهم هر سه شنبه  سر وقت در مسجد حاضر باشم.

پای برگه تعهد را امضا کرد و از اتاق بیرون آمدیم. 

گفتم مهدی لااقل دلیل غیبت این چند هفته را به حاج آقا میگفتی  که به سوریه رفته بودی...

 سه شنبه شد  و حاج آقا زیر تابوتی که پیکر سوخته مهدی در آن بود؛ بلند لبیک یا زینب(س) می گفت. 

خادم مسجد جمکران

شهید مهدی طهماسبی  

@MolazemanHaram69

تنها شهدا هستند که شهید می شوند

دلنوشته (برای شهید صادق عدالت اکبری) 

همیشه این شعر رازمزمه می کرد：

کربلا در کربلا می ماند اگر زینب نبود

سر نی در نینوا می ماند اگر زینب نبود..

بسم رب الشهداء

هنوز هم کسانی هستند که بوی باروت را بر بوی عطر ترجیح می دهند.

دیدم کسانی را که از سیم خاردار نفس گذشتند تا از حق الیقین به عین الیقین برسند‌.

نمرده اند کسانی که برای دیدن روی حسین علیه السلام مرگ را به بازی می گیرند.

و مگر نه آنکه شهدا را آفریده اند تا اشکهایمان برای حسین علیه السلام جاری شود.

آری، شهدا واسطه هستند بین ما و آنچه من و تو نمی بینیم.

بنده به وضوح می بینم که تنها شهدا هستند که شهید می شوند و ما قبرستان نشینان عادات سخیف، تنها از شهادت نامی شنیده ایم.

پس ای شهید، ای آنکه در کنار مولایمان حسین در خلدبرین به ما خاکی ها تبسمی داری، دستی برآر و ما را از این منجلاب بیرون کش.

و اما اکنون از تو ای شهید آغوش گرمت به یادم مانده و کلمات همیشگی ات و خاطراتی که دیگر تکرار نخواهد شد.

اما عاشق از رجز خواندن هایت به سّر نی پی می برد.

و عاقل از رشادت هایت در تدمر، حلب و ... متحیر می ماند.

بنده به وضوح یافتم که تنها شهدا هستند که شهید می شوند.

@Agamahmoodreza

 ‌

ﺷﻌﺮﻱ ﺑﺮاﻱ ﺷﻬﺪاﻱ ﺧﺎﻥ ﻃﻮﻣﺎﻥ

شوق پرواز به دل ذکرتوسل بر لب

هرکه "مشتاق حسین" است بگوید زینب

تلخی رفتن ﻳﻚ مرد که ویرانی بود

رادمهری که همانند سلیمانی بود

وصف او در همه جا قابل باور باشد

اینکه ﻳﻚ مرد به اندازه ی لشکرباشد

ازبلندای مقامات الهیش نکاست 

حکم مسئولیت و آن درجاتی که نخواست...

رهروان ره شیران شمالی باشیم

عابدینی و بریری و کمالی باشیم

تا ابد در دلمان غسل زیارت بکنیم

ازحرم، چون اسدی! سخت حفاظت بکنیم🍃

قنبری بنده ی دین محور محبوب خداست

دیده بان قدر لشکرمحبوب خداست

پابه سر نور تر از جلوه ی ماه تابان

کابلی راوی دلدادگی خان طومان

عشق داده ست به دلها لقب زائر را

باز گرداند به ما درک رضا طاهر را

این همه زائر و دلباخته ی احساسی

طرح اردوی حرم با نظر بلباسی

درد این واقعه از ناحیه دیگر بود

خستگی خسته از اعمال رجائی فر بود

شاعر：حسین خلیلی نکا

@shahid_rajaeefar

دست خط سردار شهید رضا بخشی فاتح

دست خط سردار شهید رضا بخشی فاتح  به مناسبت ۱۱ شعبان 

ولادت با سعادت حضرت علی اکبر(علیه السلام)]

کانال رسمی سردار شھید«رضا بخشی» فاتح

@Shahidfateh

اخرین پیام شهید مدافع حرم حاج بهمن قنبری به دوست و همرزمش...

امیدوارم شرمنده دوستان شهیدمان نشویم...

حاج بهمن شما شرمنده دوستان شهیدت نشدی

دعا کن ما هم نشیم..

@shahid_ghanbary

گفت‌وگوی «جوان» با مادر شهید مدافع حرم مصطفی خادمی از شهدای لشکر فاطمیون

کارگر کارخانه دمپایی که بال شهادت یافت

برایم جالب بود که شهید خادمی با وجود چنین مشکل جسمی، چطور اذن ورود به منطقه جنگی را گرفته است. همین سؤال را از عذرا خادمی مادر شهید پرسیدم...

 صغری خیل‌فرهنگ
قبل از گفت و گو با مادر شهید خادمی، تصاویر این شهید را مرور می‌کردم که متوجه مشکلی در چشم چپ ایشان شدم. برایم جالب بود که شهید خادمی با وجود چنین مشکل جسمی، چطور اذن ورود به منطقه جنگی را گرفته است. همین سؤال را از عذرا خادمی مادر شهید پرسیدم. پاسخ این سؤال را از زبان خود شهید داد. زمانی که مسئولان اجازه حضور در جبهه را به مصطفی نمی‌دادند، به آنها گفته بود «یک چشمم نابینا است، چشم دیگرم که می‌بیند. کار خدا است اگر همین چشم  سالمم را فدای حضرت زینب(س) کنم». نهایتاً مصطفی راهی می‌شود تا نه تنها یک چشم که همه وجودش را فدای بی‌بی زینب(س) کند. او می‌رود تا به قول خود حداقل در جایی به درد اسلام بخورد. آنچه در پی می‌آید روایتی از زندگی شهید مصطفی خادمی است که در گفت و گو با مادر این شهید تقدیم حضورتان می‌کنیم. 

آقا مصطفی چطور با وجود نابینایی یک چشم توانست رزمنده مدافع حرم شود؟
چشم چپ مصطفی مادرزادی کم‌بینا و می‌توانم بگویم نابینا بود. برای همین اصلاً فکرش را هم نمی‌کردم با این شرایط بخواهد اعزام شود. مسئولان هم اجازه نمی‌دادند پسرم به جبهه برود اما مصطفی گفته بود وضعیت یک چشمم که نمی‌بیند کار خدا است. چشم دیگرم که سالم است و آن هم فدای حضرت زینب(س)‌. مسئولان باز مخالفت می‌کنند و پسرم می‌گوید: خانم من را طلبیده و شما اجازه نمی‌دهید. پس آن دنیا جواب حضرت زینب(س) را خودتان بدهید. با اصرارهای مصطفی نهایتاً اجازه می‌دهند که به جهاد برود. وقتی پسرم رفت متوجه شدیم که مدت‌هاست این تصمیم را گرفته است. من اوایلی که او رفت خیلی ناراحت بودم. مخصوصاً وقتی که خبر شهادتش را به ما دادند اما بعدها که به شهادتش فکر کردم دیدم او بهترین راه برای رسیدن به خدا انتخاب کرده بود. 

 شما چه زمانی به ایران آمدید؟ مصطفی متولد ایران بود؟
من و پدر شهید با هم پسر عمو و دخترعمو بودیم. ما 28 سال پیش به ایران مهاجرت کردیم. خوب به یاد دارم که ورود ما به ایران همزمان با رحلت بنیانگذار جمهوری اسلامی امام خمینی(ره) بود. من هشت  فرزند داشتم و همسرم کارگر روزمزد بود. اگر چه کار دائمی نداشت اما با همان دستان پینه بسته کارگری نان و رزق حلال به خانه می‌آورد. ما پنج‌سال در مشهد زندگی کردیم. فرزند شهیدم مصطفی اول فروردین 1372 در مشهد متولد شد. بعد از تولد مصطفی به قم نقل مکان کردیم. 

 شغل شهید چه بود؟
مصطفی فرزند آخرم بود که تا مقطع راهنمایی بیشتر درس نخواند. یعنی شرایط برای ادامه تحصیلش مهیا نبود. برای همین بعد از فراغت از تحصیل برای کار به یک کارخانه تولید دمپایی رفت. 

یک کارگر کارخانه دمپایی‌سازی، چطور عزم رفتن به جبهه مقاومت اسلامی کرد؟
پسرم از بچگی شجاع و ساده و خوش‌اخلاق بود. دست خیر هم داشت. تمام دوستان و همسایه‌ها و همکارانش از او راضی بودند و از اخلاق خوب مصطفی تعریف می‌کردند. مصطفی بسیار دلسوز و باغیرت بود. نمی‌توانست نسبت به وقایع پیرامونش بی‌تفاوت باشد. همین غیرتش هم او را برای دفاع از حرم به سوریه کشاند. پسرم اوایل شروع بحث جبهه مقاومت اسلامی آرام و سربه زیر داشت کارش را می‌کرد. موضوع تعدی تروریست‌ها به حرم اهل بیت که جدی‌تر شد، تصمیم به رفتن گرفت. موضوع رفتنش را خیلی مطرح می‌کرد اما من مخالفت می‌کردم و می‌گفتم تو هنوز کوچک هستی، اجازه بده تا مدتی از جنگ سوریه بگذرد، بعد برو. او اصرار کرد و نهایتاً هم رفت. 

قاعدتاً برای شما خیلی سخت بود که اجازه رفتن به ته‌تغاری خانه‌تان بدهید.
همیشه وقتی صحبت از جنگ در سوریه و عراق می‌شد، پسرم از شوق رفتن و دفاع از حرم بی‌بی می‌گفت. مصطفی معتقد بود ما شیعه هستیم و باید برای جهاد در راه اسلام و شریعتمان برویم. باید برویم و دفاع کنیم. اگر برای دفاع از عمه سادات نرویم نمی‌توانیم نام خودمان را شیعه علی ابن ابیطالب(ع) بگذاریم. برخی از دوستان مصطفی برای کار و زندگی به کشورهای دیگر سفر کردند اما مصطفی نمی‌توانست برود، انگیزه‌ای برای همراهی دوستانش نداشت. تنها صحبت و هدفش این بود جایی برود که به درد اسلام بخورد و پیش ائمه سر‌بلند باشد. من این حرف‌ها و صحبت‌های مصطفی را جدی نگرفتم. اصلاً فکر نمی‌کردم مصطفای من آن قدر بزرگ شده باشد که لباس رزمندگی به تن کند و چنین تصمیم سختی بگیرد. تصور می‌کردم بچه است و دارد شوخی می‌کند. یک روز گفت مادرجان من را وقتی کوچک بودم به کربلا بردی حالا باید بروم تا همه حماسه عاشورا را با تمام وجود درک کنم. من گفتم باشد، اما متوجه منظورش نشدم. به من می‌گفت مادر هیچ گاه غصه دنیا را نخور، پول و مال این دنیا به درد هیچ کس نخورده و نخواهد خورد. خودش اصلاً دلبسته مال دنیا نبود. وقتی در کارهای خانه کمکم می‌کرد و چای می‌ریخت و کنارم می‌نشست می‌گفت: مادر دلت را از من سرد کن و وابسته من نشو. می‌گفتم این چه حرف‌هایی است که می‌زنی. اولین بار 11 مرداد 1393 بود که بعد از طی دوران آموزشی راهی سوریه شد. 

بعد از اعزام با هم تماس داشتید؟
بعد از اعزامش من نگران و بی‌تاب بودم. نذر سفره صلوات کردم. مصطفی با خانه تماس گرفت و با من و خواهرهایش صحبت کرد. وقتی به من زنگ زد بیقراری و دلتنگی کردم و نتوانستم جلوی اشک‌هایم را بگیرم. اما او دلداری‌ام داد و گفت: چرا بیقراری، جای من امن است، من جای خطر ناک نمی‌روم. من آمده‌ام زیارت نگران نباش اما وقتی که با خواهرهایش صحبت می‌کرد از آنها می‌خواست از من به خاطر رفتنش حلالیت بگیرند. مصطفی در آخرین تماسش به من گفت: نگران نباش مادر من دو هفته دیگر برمی‌گردم. آری مصطفی به قولی که به من داد عمل کرد و درست سر وعده خود برگشت ولی دیگر او فقط مصطفی نبود حالا او فدایی بی‌بی زینب(س) و شهید مصطفی خادمی بود... سر وعده‌ای که کرده بود برگشت اما این بار پیکرش را برایم آوردند. مصطفی بعد از 65 روز حضور در حماه سوریه در تاریخ 10 مهر ماه 1393 شب شهادت امام محمد باقر(ع) به شهادت رسید. 

از نحوه شهادت ایشان اطلاع دارید؟
همرزمانش می‌گویند مصطفی تازه از عملیات باز‌می‌گردد که برای استراحت و غسل شهادت و نماز خود را آماده می‌کند. ناگهان خبر حمله تروریست‌ها می‌رسد و با وجود اینکه تازه از عملیات بازگشته بود و نوبت ایشان هم نبوده که برود، به جای دوستش که حال مساعدی نداشته، می‌رود. در روند اجرای عملیات یک تیر به پایش و  یکی به شکم و دیگری به سرش اصابت می‌کند. داعشی‌ها قصد داشتند تا پیکر بی‌جان و مجروحش را به اسارت ببرند که او مقاومت می‌کند و با نزدیک شدن نیروهای کمکی اسلحه او را به غنیمت می‌برند. قبل از بردن اسلحه ایشان هم سربند یا ابوالفضل را که به قنداق اسلحه‌اش بسته شده بود را باز کرده و به سمت مصطفی پرتاب می‌کنند. در این درگیری پلاک پسرم گم می‌شود. بعد از آمدن پیکرش هم مراسم خیلی خوبی به همت بسیج و سپاه برگزار شد و در نهایت در بهشت معصومه(س) قم به خاک سپرده شد. 
عکس‌العمل شما بعد از شنیدن خبر شهادت ایشان چه بود؟ 
خب وقتی خبر شهادت آخرین فرزندم را شنیدم ناراحت شدم. سخت بود. اما خب آرام آرام کنار آمدم. وقتی به شهیدم فکر کردم که فدایی حضرت زینب (س) ‌شده است، افتخار کردم و گفتم من مادر شهید مدافع حرم هستم. 

خانم خادمی شما هم از زخم زبان و طعنه و کنایه‌های برخی از افراد نصیب برده‌اید؟
بله اما فکر نمی‌کنم انگیزه مصطفای من برای رفتن برای پول بود. مگر چقدر حقوق می‌دهند. حقوق مصطفایم یک میلیون و 250 هزار تومان بود. این مبلغ به نظر خود شما ارزش دادن جان را دارد؟ نه آنها رفتند برای دل خودشان، برای روسفیدی پیش حضرت زینب(س). ما که این همه حسین حسین می‌کنیم نهایت چه می‌شود. این حرف زدن‌ها باید عملی شود. اینها راهی را انتخاب کرده‌اند که صراط منیر بود. راهی که به تعالی می‌رسید. خود حضرت زینب اینها را گلچین می‌کند که مدافع حرم شوند. شهادتش برای من و خانواده‌ام سخت و دردناک بود اما وقتی به راهی که رفته فکر می‌کنم آرام می‌شوم. 

منبع روزنامه جوان

دل نوشته ای به شهید مدافع حرم عباس دانشگر

سلام برتو...

روزی که متولد شدی

و روزی که از میان ما پرکشیدی

و روزی که با مولای غریبمان باز میگردی

شنیدم که امروز زاد روز میلاد توست

به به چه مبارک میلادی...

درآسمان چه خبراست؟

صدای هلهله ی فرشتگان به گوش میرسد...

تولد...تولد...تولدت مبارک

امروز آسمانیان به یمن میلادت جشن گرفته اند

و بی شک کادوی تولدت را از دستان مبارک عمه ی سادات به پاس پاسداری از حرمش خواهی گرفت...

عباس جان درکنار عباس بودن چه لذتی دارد

سرباز خیمه ی زینب تولدت مبارک...

رفیق شهیدم اما امروز در زمین و در روز میلاد تو،درکنار مزارت اشک هایست که برگونه های عاشقانت جاری ست و قلب هایی که درد دوری و فراغت را فریاد می زنند..

رفیق شهیدم برای تولدت یک نفر اینجاست که بی بهانه گریه می کند

ودلش برای نبودنت بهانه می گیرد

ای کاش من هم کنار مزارت بودم و سر بر سنگ مزارت حدیث عشق را نجوا و تمام بغض های فرو خورده از پرواز رفقایم را فریاد می زدم....

التماس دعا از مادر بزرگوارشهید

 دوست شهیدم تولدت مبارک

ارسالی از : یکی کاربران عزیز

@hemmat_channel

هوس برگشتن از علقمهء خان‌طومان را نداری برادر

دل نوشته 

(اولین سالگرد شهادت جواد الله کرم)

سلام فرمانده

کجایی برادر!

این روزها هروقت سر به آسمان بلند می‌کنیم، تصویر شما واسطة سلام ماست به اهل آسمان. خوب وقتی آسمان قابِ عکست شد. درست موقعش بود، در و دیوار شهر را داشت رنگ سیاهی و تزویر و دروغ پر می‌کرد که تصاویر شما رسید. دیوارهای شهرمان داشت قاب تصویر آدم‌هایی می‌شد که دیگر «دروغ»، «تزویر»، «ریا»، «نفاق» کلمات کم‌معنایی بودند در توصیف حرکات و سکنات و حرف‌هاشان. دمَت گرم؛ مثل همیشه به موقع بود.

اما برادر! با عکس‌هایتان، تصاویرشان از رنگ و لعاب افتاد؛ بگو با جولان دادنشان بین شهر و دیار که نه، بین عقاید و قلوب بچه‌هامان چه کنیم؟ بگو کی قرار است برگردی؟ برگرد که در نبودنتان عرصهء تاخت بعضی گسترده شده است؛ مثل کربلا؛ مثل عاشورا. عباس که رفت... رفت و برنگشت... رفت و کنار علقمه ماند... دور چادرها شلوغ شد... صورت بچه‌ها کبود شد... کمر زینب (سلام‌الله علیها) خم شد، معجرش سوخت، پیشانی‌اش چوبهء محمل را شناخت.

هوس برگشتن از علقمهء خان‌طومان را نداری برادر؟ این روزها بیشتر از مَشک آبت، تشنهء سایه‌ات هستیم؛ دلتنگ دلداری‌دادن‌هایت، بی‌قرار آرام‌کردن‌هایت. بگو کجایی برادر؟ هوس برگشتن از سفر که نه، خیال بازگشت از معراج را نداری؟

راستش را بخواهی حق می‌دهم به زمین خانطومان و هوای حلب و حریم بی‌بی؛ لابد خوب شناخته‌اند شما را که دل نمی‌کنند؛ رهایت نمی‌کنند. نمی‌دانم شاید... شاید شما پای‌بند معجر بی‌بی شدی، گیسو گره زدی به ضریح بی‌بی و ماندگار شدی... .

کجایی برادر؟ هرچند سربلند سفرت‌ شده‌ایم اما، می‌بینی طولانی شدن هجرت‌ات فلسفه‌بافمان کرده است؛ هوس برگشتن نداری؟ ما را به نشانه‌ای آرام نمی‌کنی؟ حق بده با معرفت که دلتنگ و بی‌قرار و پریشان نشانه‌ات باشیم. انگار آسمان را با خودت برده باشی، زمین‌گیرمان کرده‌ای...

به دور از نشانه‌ات، به یادت، با یادگارهایت، دور هم جمع می‌شویم، بیا و سری بزنی، احوالی بپرس، جمع‌مان را آسمانی کن. قرار ما امروز، در گلباران مقدم پربرکت علیّ اکبر ارباب دوعالم. بیا شاید به نگاه شما، ارباب ما را هم قربانی مقدم علیّ اکبرش خواست. چشم به راهمان که نمی‌گذاری؟

فطرس(عتیق الحسین)

کانال شهدای مدافع حرم

@mostafa_sadrzadeh