خواهر شهید سید مجتبی حسینی

چند وقتی بود خبری از سید مجتبی نبود و زنگ نزده بود و خبرایی رسیده بود که شهید شده

یکی میگفت:

اسیر شده...

یکی میگفت:

مفقود و خبری ازش نیست

خیلی روزهای سختی بود برای خانواده

اینکه هیج چیزی معلوم نباشه خیلی حس بدی؛ نه تو زمین بودم و نه هوا.

یک شب تو ماه رمضون تا سحر بیدار بودم و دلم برای داداش مجتبی و مادرم تنگ شده بود.

بهشون میگفتم:

خوب من تنها گذاشتید و دوست داشتم به خوابم بیاین

هرچی دعا و نماز بلد بودم خوندم و گفتم:

بیاید به خوابم

فردای اون روز داداش مجتبی اومد به خوابم:

دیدم تو یک بیابون بزرگ هستیم و یک تپه که داداش مجتبی بالای تپه سنگری داشت

گفتم:

اونجا چیکار میکنی تنها؟

گفت:

من با دوربین میبینم و موقعیت رو برا بچه‌ها با بیسیم میگم

گفت:

اونجا پناهگاهمون هستش

بعد دست من گرفت و گفت:

هیچ حرفی نزن فقط نگاه کن

وارد شهر دمشق شدیم و دست من گرفته بود و فقط نگاه میکردم و یک خیابان رو قدم زدیم

یک شهر شلوغی بود بعد گفت:

من باید برم و خداحافظی کرد

بعد از خواب که بیدار شدم حس سبکی و خوشحالی داشتم و آرامش خیلی خاص.

 آقا محمودرضا