خاطرات همسرشہید مدافع حرم حمید سیاهکلی مرادی

‌ ‌ شب آخر بہ همسرم گفتم:

گرچہ نمیدونم زمان عملیات چہ شبی اسٺ

امابشین تا برایٺ حنـا ببندم.

روے مبل ،ڪنار بوفہ نشسٺ و موها،محاسن و پاهایش را حنـا بستم ...

مسواڪش را ڪہ دیگر لازم نداشٺ بیرون انداخٺ و مسواڪ دیگرے برداشٺ،

اما

من مسواڪ قبلی اش را برداشتم و گفتم مے خواهم یادگارے بماند ...

گاهے انگار برخے احساساٺ خبر از وقوع اتفاقات مہمی میدهد !

تا صبح خوابم نمے برد و بہ همسرم ڪہ خوابیده بود نگاه مےڪردم تا ببینم نفس مے ڪشد...

ساعٺ چہار بامداد صبحانہ آماده ڪردم و وقٺ رفتن

سہ بار در ڪوچہ بہ پشت سرش نگاه ڪرد

چہره خندانش را هیچ وقٺ فراموش نمےڪنم...

گر بیاید بہ میدان حرفی زِ اولاد علے(ع)

خود تو را آماده و راهی میدان مے ڪنم...

خاطرات همسر بیسٺ و دوسالہ

شہید مدافع حرم حمید سیاهکلی مرادی