طیبه قره داغی
یه مدته حرفی تو دلم مونده که بعد از ماجرای خان طومان بغض شد برام ولی به دلایلی گذاشتم چند روزی بگذره و بعد بگم.
حالا دیگه مساله حضور نیروهای ایرانی در سوریه برای خیلی‌ها حل شده و ما سرخوشیم که فلان بازیگر یا بهمان فوتبالیست در تقدیر از شهدای مدافع حرم پست می گذاره که "ای ملت! ببینید و آگاه باشید که بخاطر حفظ کیان آریایی‌ها چه دسته گل‌هایی که پرپر نمی‌شن..."
اما من از شنیدن این جمله به شدت ناراحت می شم که: " مدافعان حرم رفتن سوریه تا ما تو امنیت زندگی کنیم"
از این جواب روشنفکرمآبانه که سعی داره جماعتِ مخالفِ حضور نیروهای ایرانی تو سوریه رو راضی کنه بیزارم...
جوابی که داره مردمو عادت میده به واکنش منفعت طلبانه تو مسائل منطقه نه عملی که پایه اش دفاع از اعتقادات و مظلوم باشه.
همین نگاه ملی گر ایانه و محصور در مرزبندی جغرافیایی مسخره باعث می شه که عملا هر نوع اعتراض به کشتار شیعیان نیجریه یا مسلمانان میانمار و ... چون نفعی برای ما نداره از سوی عده ای کاری عبث و غیرضروری تلقی بشه! اما از جنبه دیگری هم میشه به این نوع تبلیغات نگاه کرد!!
ماجرای خان طومان و شهادت 13 نفر از نیروهای مازندرانی سپاه دلمون رو سوزوند و حرف ها زدیم و پست ها گذاشتیم.
همه نگران این بودیم که شهدای مازندرانی ما چند نفرن!
ولی نپرسیدیم شهدای مقاومت چند نفر؟ شهدای فاطمیون چند نفر؟
شهدای عراقی و لبنانی و ... چند نفر؟
کاش سید مرتضی آوینی هنوز بود و هی بهمون تلنگر می زد که: حزب الله هر چند وطن خویش را دوست می‌دارد، اما از تعلقات جغرافیایی آزاد است و برای آب و خاک نیست که می‌جنگد،میهن او اسلام است...
ڪاناڸ رسمے«شــ‌هداے فاطمیوڹ»
telegram.me/joinchat/BiR4FjzRqhg2VN5QCqs4jg
